Tekortkoming in de opvoeding

Wie zorgt er tegenwoordig voor dat kinderen opgevoed worden? In de tijd dat ik nog kind was bleef mijn moeder thuis en deed het huishouden of nam mij mee wanneer zij boodschappen ging doen of mee naar haar vrijwilligerswerk. Pas toen ik 11 was en zelfstandig naar school kon lopen of fietsen besloot mijn moeder weer aan het werk te gaan. Ondertussen was zij de persoon die mij opvoedde en vooral in weekenden hielp mijn vader hier aan mee.
Een moment dat ik mij nog herinner was dat ik in de speelgoedwinkel de fout maakte om “ik wil” te zeggen. We stonden toen wel heel snel buiten, want ik mocht wel iets vragen, maar had niets te willen en drammen had negatieve (terechte) gevolgen.
Ik heb dan ook wel een aantal keer de corrigerende tik gekregen, en denk dat ze allemaal wel op de handen te tellen zijn. Maar goed als je dan in een supermarkt een scene gaat lopen schoppen omdat je geen snoepje mag, en de rest van de mensen zich aan jouw geschreeuw moeten ergeren, waardoor de ouders zich kapot voor je schamen, dan verdien je een tik. Een ouderwetse draai om de oren.

Ik wist al vroeg dat ik van geluk mocht spreken. Want om mij heen zag ik dat bij meerdere kinderen er eigenlijk niet naar om gekeken werd.
Ze worden bijvoorbeeld:

• Gewoon op straat gestuurd en mochten alleen voor eten en slapen binnen komen, verder moesten ze zich buiten maar vermaken.
• Gedumpt bij de naschoolse opvang of crèche zodat de ouders nog meer konden werken.
• Bij opa en oma gedumpt zodat ouders lekker met de vrienden op stap konden.
• Krijgen simpelweg een tablet in de handen gedrukt zodat de ouders geen interactie hoeven te voeren met de kinderen.

Tegenwoordig zie ik ook dat veel van de opvoeding niet meer thuis gebeurt, maar op school. Kinderen hebben een gigantische grote mond tegen andere mensen het zijn de docenten die de kinderen blijkbaar daarop moeten aanpakken. Nog even en de kinderen krijgen op school geleerd hoe te eten. Het gebeurd namelijk ook steeds vaker dat de ouders maar vinden dat de school hun kind zindelijk moet maken, want daar hebben ze zelf geen tijd voor en daar zijn die docenten toch voor?
Toen ik op de basisschool zat was dat nog anders. Zo heb ik bijvoorbeeld van mijn moeder, met behulp van mijn broer, geleerd mijn veters te strikken en kreeg, toen ik dit trots op school liet zien, een strikbewijs.

Wat me dan ook opvalt is dat tegenwoordig de kinderen heilig zijn. Ik kan mij nog herinneren dat ik vroeger opengekrabd naar beneden liep en mijn moeder vertelde dat de kat mij gekrabd had. Mijn moeder haar eerste vraag was wat ik met die kat gedaan had. Tegenwoordig merk ik dat de ouders niet nadenken als ze zien dat er bijvoorbeeld met een stok op hun kind geslagen word door een andere kind en zich niet kunnen indenken, als in dat het onmogelijk is, dat hun kind als eerst met stenen of zelfs dezelfde stok de ander was wezen aanvallen.
Zo heb ik ook meegemaakt dat ik achter de kassa zat en door de hele winkel heen een kind hoorde drammen wat al vervelend genoeg was. Wanneer deze moeder mijn kassa uitkoos besloot ik het kind aan te spreken en te vragen of dat nou allemaal nodig was. Vervolgens kreeg ik een preek van een kwartier van de moeder met hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar kind aan te spreken op ongewenst gedrag.

Dan is er nog iets dat ik niet snap. Wanneer iemand geen kinderen kan krijgen en besluit om te adopteren, is er een twee tot vijf jaar durende procedure waarin allerlei cursussen gevolgd moeten worden en ze een huisbezoek en dergelijke testen krijgen waarin gecontroleerd word of deze persoon en/of personen wel verantwoordelijk voor een kind kunnen zorgen. Dit terwijl elke persoon die niet voorzichtig genoeg is geweest of zonder na te denken over wat voor een last een kind met zich mee brengt gewoon een kind kan baren en daarna kan verwaarlozen en de opvoeding aan anderen over laat.

“Volgens de onderzoekers zien ouders graag dat hun ‘opvoedingswaarden’ een vervolg krijgen in de school.” Volkskrant.