Reclame

Reclame

Je loopt over straat met je hand vol boodschappen wanneer je telefoon over gaat. Je zoekt zo snel mogelijk naar een manier om bij je tas te komen zodat je erin kan spitten op zoek naar je telefoon. Wanneer je eindelijk je telefoon gevonden hebt, zie je dat het een onbekend nummer is en neemt op. Telemarketing. Geërgerd luister je naar de persoon ondertussen denkende aan je ijsjes die aan het smelten zijn en niet kan wachten tot je het gesprek hebt weten te eindigen, want als je gewoon ophangt, bellen ze later…continue reading →
Hokjes zoeken

Hokjes zoeken

Wat is het tegenwoordig dat men alsmaar in één of meerdere hokjes geplaatst wilt worden? Voorheen waren de hokjes nog slecht en viel het onder discriminatie. Echter tegenwoordig lijkt het wel alsof de drang om ergens bij te horen belangrijker is dan een individu te zijn, iets wat men meent nog steeds te zijn. Niet zo lang geleden zag ik op televisie een programma wat transseksueel zijn in discussie bracht. Met deze aflevering gaven ze meerdere transseksuele personen het woord om uit te leggen wat ze ervaren en ook hoe ze merken dat…continue reading →
Onpersoonlijk online

Onpersoonlijk online

Vandaag had ik een paar zaakjes te regelen, dus dacht gezellig naar stadshart Amstelveen te gaan. Daar heb je ten minste allerlei winkels en kantoren bijeen en heb je alles gelijk geregeld, toch? Niet dus. Het begon al dat ik een bank in liep om een rekening te openen. Echter had ik niet van tevoren online een afspraak gemaakt en zou ik later terug moeten komen. Toen ik bij een andere bank naar binnen liep met hetzelfde verzoek, kreeg ik te horen dat het niet eens mogelijk is bij hun in het kantoor…continue reading →

Tweede boek gestart

Eindelijk is het zover, ik ben begonnen met het schrijven van mijn tweede boek. Een titel heb ik nog niet gevonden, maar het word een fantasy, een trilogie en heb zojuist de derde pagina geschreven. Ik hou jullie op de hoogte van de vordering van deze titelloze reeks.continue reading →
Bekrompen

Bekrompen

Mensen dezer dagen vind ik al snel kortzichtig. Ze denken alleen maar aan hun eigen hachje en het lijkt ze niets te boeien hoe anderen kunnen lijden onder hun doen van laten. Neem nu bijvoorbeeld de sirenes van de calamiteitenwagens. Ik kan mij nog herinneren dat je tijdens het rijden eerst de sirene hoorde waardoor je zocht naar de lichten om te weten of je aan de kant moest gaan of andere verrichtingen moest doen om ervoor te zorgen dat de hulpverleners zo snel mogelijk op plaats van bestemming kunnen komen. Tegenwoordig echter…continue reading →