Woningcrisis

Op de dag dat ik 18 werd heeft mijn moeder mij laten inschrijven bij Woningnet. Een slimme actie aangezien ik op mijn 25e een woning kon bemachtigen onder het rubriek ‘jongerenwoning’. Nu zit ik in een kleine woning, welke over een jaar ongeveer word afgebroken waarbij ik een urgentie zal krijgen. Bij navragen hierover blijkt het dat ik in aanmerking zou komen voor een tweekamerwoning waarbij de huiskamer meetelt als kamer. Dus logisch ben ik aan het rondkijken naar andere opties om toch groter te gaan wonen, alleen is het systeem enorm krom en klopt de huizenmarkt voor geen meter.

Ondanks het onderzoek van Rigo zegt dat de gemiddelde wachttijd in regio Amsterdam 8.7 jaar is, sta ik nu 2 jaar ingeschreven en sta gemiddeld 310 van 320. Toen ik mij twee jaar geleden ingeschreven had in regio Amsterdam hoorde ik een gemiddelde wachttijd van 18 jaar. Ik had mij ook ingeschreven in de regio van Woongaard welke in die tijd een wachttijd vermoedde van 2 jaar. Twee jaar later sta ik nog steeds 60 van 65.

Wachtlijst Rigo 2016:

• Amsterdam; 8,7 jaar
• Utrecht; 7,4 jaar
• Den Bosch; 6,2 jaar
• Maastricht; 6,1 jaar
• Arnhem-Nijmegen; 5,8 jaar
• Kennemerland; 5,2 jaar

Rigo geeft wel aan de cijfers gebaseerd zijn op (actieve) woningzoekers. Dus word er pas begonnen met tellen van wachttijd nadat de personen regelmatig op woningen reageren.

Laatst hebben de woningcoöperaties een poging gedaan dit probleem aan te pakken. Zo hebben ze de jongerenwoningen een 5 jaar contract gegeven waarin de jongere aangeeft binnen 5 jaar de woning weer te verlaten te hebben zodat de woning opnieuw beschikbaar word. Maar waar moeten die jongeren heen dan? Moeten ze daadwerkelijk wanneer ze 5 jaar zelfstandig gewoond hebben weer terug in trekken bij pappie en mammie voor nog een extra 13 jaar?

Wat als ze ondertussen een studie afgerond hebben en daadwerkelijk zouden kunnen nadenken over een huis kopen? Ze verdienen net boven modaal en hebben daarom geen recht meer op een sociale huurwoning, dus zijn genoodzaakt om in particuliere woningen te zitten die vaak minstens twee keer zo duur zijn. Hoe kunnen ze dan nog sparen om een huis te kopen (vanwege de verplichte inleg) en daadwerkelijk leven van het geld dat ze verdienen, in plaats van overleven? Moeten zij dan hopen op een plek in hun ouderlijk huis?

Mede vanwege de vele mensen die blijven zitten omdat het verhoudingsgewijs goedkoper is worden de huurprijzen steeds duurder, een extra motivatie voor mensen om te blijven zitten. Zo hoorde ik mijn opa en oma laatst nog dat ze het prima vinden om hun huidige eengezinswoning te verlaten om plaats te maken voor nieuwe gezinnen. Maar daarentegen is dan ook de vraag waarom ze 3 kamers en vermoedelijk hun tuin zouden moeten inleveren voor de extra kosten van vermoedelijk 200 euro extra. Zou jij dat doen? Ik zou ook blijven zitten.

Ik zou graag kopen zelf, maar met mijn wajong uitkering kan ik samen met de huidige huur die ik betaal vaak nog maar net aan het einde van de maand komen en elke financiële tegenvaller moet ik een regeling voor treffen. Straks wanneer ik de urgentie zal krijgen zal ik in een andere tweekamerwoning komen, en vermoedelijk zonder tuin en voor 100 euro meer.

Tegenwoordig is dakloos zijn lang niet meer de schuld van degene zonder huis, het is vrijwel onmogelijk om een huis te vinden en daarna is het nog de kunst om de woning te blijven betalen zonder neer te vallen van de honger. Ik zou zeggen, zorg voor een goede doorstroomregeling waarin de huur die men betaald zeker word meegenomen en sterker nog wat ze kunnen dragen.

Zorg er bijvoorbeeld voor dat als iemand al een half jaar niet gereageerd heeft op een woning uitgeschreven word zodat de wachttijden niet zo lang zijn en de mensen niet uit voorzorg zich inschrijven. Op die manier zal het eerlijker worden voor de actievere zoekers, omdat degene die het langste actief zoekt, daarmee als eerste recht heeft in plaatst van degene die jaren lang in een gelukkige relatie uit voorzorg zich ingeschreven heeft en daarom al 20 jaar ingeschreven staat en met vrijwel de eerste reactie al een woning zal hebben. Zo geef je elke leeftijdsklasse, en daarbij elke levensfase, een eerlijke kans om zo snel mogelijk, hopelijk binnen 1 of 2 jaar, een woning te hebben. En gooi die scheefwoners er gewoon uit, in plaats van alleen de huurprijs te verhogen. De huur blijft toch lager dan particulier wonen.

De periode dat woningzoekenden aan het reageren zijn (zoekduur), is veel korter dan de tijd dat ze ingeschreven staan. Dit komt enerzijds door woningzoekenden die zich uit voorzorg inschrijven. Anderzijds heeft het voor woningzoekenden met te weinig inschrijfduur of punten nog weinig zin om te reageren. In gebieden waar ook een lotingmodel wordt gehanteerd maken zij meer kans. Rapport Rigo