Thuis Alleen; Periode van stilte

Al weken zit ik mij te bedenken dat het weer tijd wordt voor een nieuwe Thuis Alleen blog, maar elke keer voel ik mij er niet klaar voor. Vandaag wel.

Ik keek even terug, en tot mijn schrik heb ik dit jaar nog helemaal geen blog uitgebracht, en dat heeft een reden.

Ik heb wel een paar blogs geschreven ondertussen, alleen zijn ze niet goed genoeg om online te delen. Bij het lezen voelen ze ook meer als een uiting van frustratie, in plaats van informatief en/of poging tot inzicht veranderen.

De vraag blijft dan, waar komt deze frustratie dan vandaan? Waarom sta ik dusdanig negatief in het leven dat schrijven even niet verstandig is? De echte oorzaak heb ik nog niet ontdekt, gelukkig gaat het wel weer beter.

Maar goed, wat is er ondertussen dan allemaal gebeurd?

6 Weken terug heeft Björn zijn voet gebroken en is daarom gedurende 6 weken thuis geweest om te herstellen. In dezelfde week kreeg ik alarmerende klachten met de zwangerschap dat we met redelijke spoed naar het ziekenhuis geweest zijn. Gelukkig was het vals alarm en ondanks de echte oorzaak onbekend is van de klachten was mij verteld dat ik rust moest nemen, ik deed teveel. Dat terwijl voor mijn gevoel ik bijna niets deed op een dag.

Dit alles was redelijk frustrerend. Een man die niet veel kan met zijn gebroken voet, maar wel thuis zit, en ik die op nagenoeg bedrust zit. Ondertussen moet er nog het een en ander in huis gebeuren. Want naast zaken als de afwas, was en koken, moet er ook een kinderkamer klaar gemaakt worden langzamerhand. En als kers op de taart komt Eigen Haard ook nog even een renovatie doen waarvoor we flink werk moeten verzetten op zolder. Stres genoeg dus.

Het is dusdanig gelopen dat ik zelfs de zwangerschap als een complete hoop ellende ervoer aangezien het bekken maar pijn bleef doen en ik uiteindelijk samen met mijn man op de slaapbank beneden ben gaan slapen. Ik kon de trap niet meer op.

Maar ondertussen zijn de eerste stappen van de babykamer gemaakt en in een planning staat hoe we verder bezig gaan met het afmaken. Björn mag weer aan het werk, ik loop bij een bekken therapeute en samen met krukken en oefeningen kom ik weer een klein beetje in beweging.

Momenteel zit ik op een punt waar ik weer wat kan ontspannen en probeer stressvolle taken naar Björn te delegeren zodat ik een beetje kan proberen positiever in de zwangerschap te gaan staan. Ondertussen doe ik mijn best om mijn lichaam weer wat sterker te maken zodat ik nog flink aan de slag kan in huis, voordat de baby komt.