Thuis Alleen; En dan ben je moeder

Wat is dat een rare gebeurtenis zeg. Het voelt nog steeds raar als iemand het over mijn zoon heeft of mij mama noemt. Ergens gaat het automatisch en praat ik nu ook vaak tegen ‘papa’ en ‘opa en oma’, maar nog steeds heb ik regelmatig zo’n momentje dat het allemaal weer inzinkt en ik me oprecht besef dat ik moeder geworden ben. Ik heb een zoon..

Wat veranderd je leven, en snel, zodra je een baby krijgt. Ik ben dan ook zo blij dat we een week kraamhulp gehad hebben, want de eerste paar dagen zijn echt een zwart gat voor me. Er gebeurd veel, je bent moe, je lichaam doet pijn en je gaat (onbewust) constant over je grenzen heen. Je moet slapen, maar hummeltje is net wakker en je geniet liever van dat moment. Je leeft in een 3-uurs-cyclus van voeden en als het zoals bij mij loopt, kolven.

Er hing bij mij constant de vraag, wat bedoelen ze met dat de bevalling ‘pijn’ doet? Betekent dat, dat ik met een hoge pijngrens minder last zal hebben van deze ‘pijn’? Hoe voelt de pijn? Wat is het voor een pijn?
Ik was niet bang voor de pijn, maar was wel onzeker over hoe ik met die pijn zou kunnen omgaan. Het nare is dat de hormonen zo goed zijn werk gedaan hebben, dat ik me alleen maar herinner dát het pijn doet, maar niet wat voor een pijn of hoe pijnlijk het was.

Alles wat ik mij herinner is dat naarmate de weeën sterker werden ik steeds meer moeite had met de pijn. Ik weet nog dat ik informeerde naar pijnstilling en ik de risico’s van de ruggenprik, op dat moment de enige optie, te groot vond om voor te gaan. Ik zou wel doorbijten. Echter vlak erna begon ik regelmatig flauw te vallen van de pijn en werd helemaal zwak. Toch aan de bel getrokken en op naar de ruggenprik, welke zo’n 2 uur duurde voordat die gezet was omdat ze een paar reanimatiecodes tussendoor kregen. De ruggenprik deed zijn werk; ik heb de weeën amper nog gevoelt en kon slapen, ik was bekaf. De rest ging gelukkig een stuk beter, maar helaas door de zwakte overgebleven van de pijn is alles zo’n beetje langs mij heen gegaan.

Van het moment van de ruggenprik tot zo’n dag 3 in mijn kraamtijd is alles echt een zwart gat geworden. Ik was zo moe, alles deed pijn en ik kon me niet bedenken dat ik nog een kind zou willen. Ik snap dan ook echt dat zwangerschapsdepressie een ding is. Het is zo frustrerend dat je eigenlijk niets kan doen om voor die kleine te zorgen omdat je zelf nodig herstellen moet. Ik ben blij met mijn man, hij heeft mij geweldig geholpen. Voor Patrick werd gezorgd, en ik kon herstellen en het later oppakken. Wat heb ik een geluk gehad met zo’n vent. Gelukkig nu, een week verder, ben ik lichamelijk redelijk hersteld, begint de slaap enigszins in uren haalbaar te worden en merk ik dat ik langzamerhand kan genieten van dat ik moeder ben van een toch wel geweldige zoon.