Thuis Alleen; De Laatste Loodjes
Week 37 is bereikt en de dagen aftellen daarmee begonnen. Een makkelijke zwangerschap kan ik het niet noemen, met hoofdzakelijk de bekkenpijn die de nachten kort maken en mijn bewegingsvrijheid beperkt. Het was dan ook best beledigend als iemand mij moeite zag hebben en het weg woof met een: ‘ja, de laatste loodjes he.’ terwijl ze geen idee hebben van hoeveel leed er bij gezeten heeft.
Maar nu is het toch echt zo. De klachten die het me zwaar maken komen en gaan een beetje en ondanks ik trots ben op mijn mooie grote buik, begin ik de laatste loodjes nu wel te merken.
Wie had dat gedacht, ik die ontroerd raak bij de gedachte straks een baby in de handen te hebben. Wie had gedacht dat ik zo graag de kleine wil ontmoeten en zelfs begin uit te kijken naar “de eerste momentjes”. Hormonen doen rare dingen, maar dit had ik niet voorzien.
Björn geniet nog vollop van mijn dikke buik. Voor zij die het nog niet weten heeft (vooral) hij carte blanche voor fat-jokes zolang het duidelijk is dat het om de zwangerschapsbuik gaat. Spoedig zal die buik verdwijnen, dus de grappen rollen nu regelmatig zijn mond uit, wat een lol heeft hij ermee.
En ja, de buik belemmerd mijn beweging wat, maar dat is een “kwaal” die ik helemaal niet erg vind. De dagen die ik vrijwel pijnloos kan doorlopen zijn prima te doen en maakt de laatste loodjes makkelijker uit te zitten.
Nog maar even, en dan kunnen we onze kleine waar mijn lichaam al dik 8 maanden keihard voor werkt in onze armen sluiten.
Nog even die laatste loodjes door.
