Naastenhulp

Daar struinen mijn vriend en ik door de trein, op zoek naar een plek waar we, naar onze voorkeur, naast elkaar kunnen zitten. Met weinig zicht duwt mijn vriend mij een beetje door, waarop ik vermeld dat er geen plekken zijn om naast elkaar te zitten en voor stel om te draaien om verder te lopen. “Zal ik anders ergens anders gaan zitten?” vraagt een jonge man die nog een plek naast zich vrij heeft. We schrokken zo van het voorstel dat we hem vriendelijk bedankt hebben en aan hebben gegeven dat hij kon blijven zitten, we lopen wel verder.

Zo had ik ook eens dat bij het open gaan van de deuren van de trein een oudere man met een oudere vrouw, die in een rolstoel zat, moeizaam probeerden uit te stappen. Bang om ze te beledigen zat ik in twijfel of ik hulp zou aanbieden, maar nog voordat ik een besluit had kunnen nemen waren er al acht mensen op gedoken. De één hielp de man rustig naar buiten, één had de vrouw uit de stoel geholpen en werd meteen door een ander geholpen dat ze met z’n tweeën haar naar buiten begeleide, er liep nog iemand achteraan met de rolstoel en noem zo maar op. Voordat ik er erg in had zag ik hoe de behulpzame mensen haar alweer rustig in de rolstoel terug gezet hadden en haar voeten op het voetenstukje zette alvorens ze zelf besloten de trein te betreden.

Het is zo mooi als dergelijke dingen gebeuren. Zo hoor ik dan weer van iemand die stil stond op de linkerbaan van de snelweg met haar motor, dat een paar onbekende motorrijders de weg enigszins afgezet hebben om haar te helpen om naar de vluchtstrook te komen.
Ik kan mij nog herinneren dat mijn buurman de ramen van zijn auto volledig open had laten staan. Aangezien de auto elektrische ramen had kon ik niet even de auto van slot halen, raampje dicht draaien en weer op slot de deur sluiten. Ik heb geprobeerd via het internet zijn telefoonnummer te achterhalen welke niet opgenomen werd. Omdat het elk moment zou gaan regenen besloot ik een paar vuilniszakken mee te nemen naar buiten en deze tussen de deur te klemmen zodat er geen regen door het raam kon komen. Toen de buurman twee dagen later weer thuis kwam was hij beduidend dankbaar voor de moeite.

Het is niet moeilijk en het zijn kleine dingetjes die men kan doen. Net genoeg om een glimlach te bezorgen of de persoon zijn/haar dag weer helemaal goed te maken of de zorgen wat te verlichten:

• Iemand in de rij voorlaten aangezien hij/zij maar enkele boodschappen heeft terwijl jezelf een kar vol geladen hebt.
• Of iemand die duidelijk overstuur is even vragen of het wel gaat en of je iets kan doen voor hem/haar.
• Als iemand die slecht ter been is helpen op de lastige stukjes zoals een stoep op of af helpen of bij het betreden of verlaten van een bus.
• Elkaar gedag zeggen op straat.
• Even wat te eten en/of drinken meenemen voor een dakloze (in plaats van geld geven).
• Iemand die op straat de weg vraagt helpen en zelfs meelopen als je denkt dat de ander je niet begrijpt.

Mijn moeder vertelde mij over dat ze zag gebeuren in de metro, dat iemand overduidelijk een slecht telefoongesprek aan het houden was. Ze was flink overstuur en lastig te verstaan, maar er was iemand overleden of iets dergelijks. Ze kreeg van meerdere personen een zakdoekje aangereikt. Of het verhaal dat iemand op de fiets niet echt stabiel was en hij bleef omvallen. Er stopten toen twee mensen voor hem, een kennis van mij die met de auto was en een vrouw die te voet was. Ze vroegen waar hij woont en toen heeft mijn kennis hem thuis gebracht, terwijl de vrouw zijn fiets thuis bracht. Mijn kennis heeft toen ook die vrouw weer gebracht naar waar ze zijn moest.

Ik had het laatst met wat mensen over dergelijke mooie gebeurtenissen. En toen maakte iemand een opmerking die mij zeker bij blijft:

“Het is toch jammer dat tegenwoordig de positieve dingen zo weinig voorkomen dat ze opvallen? Het zou de andere kant op moeten zijn” Björn-Olof Dusseljee.