Ik haat zwanger zijn

Een kinderwens is bij mij altijd sterk geweest. Eigenlijk had ik rond mijn 21e willen beginnen aan kinderen, echter vond ik het belangrijker dat de kinderen een goede basis hadden wat zou betekenen dat ik een partner voor het leven gevonden had en ook de financiën op orde waren. Ik begon de hoop op te geven om aan kinderen te beginnen, aangezien ik niet in de overgang wil zitten terwijl de kinderen puberen. Ik was mijzelf daarom al aan het voorbereiden dat kinderen er voor mij niet in zouden zitten. 

Toen leerde ik mijn man kennen.

Met gezond verstand binnen 3 jaar getrouwd en alvast beginnen met de eerste poging om zwanger te raken. We kennen 2 koppels die zoveel pech gehad hebben met het verwekken van een kind en er zo lang over hebben moeten doen voordat ze nu zwanger zijn, dat we zelf ons al schrap zette voor een zware weg. Wat hebben wij een mazzel gehad. Eerste poging, raak en blijven zitten. Helaas had ik geen idee wat zwanger zijn allemaal in zou houden.

Grote onbenul

Dus op school heb je de lessen in biologie gehad welke je uitlegden hoe de baby verwekt kan worden, in grote lijnen iets over hormonen, een beetje over de groei van de baby en een paar andere onderdelen. We hadden geen benul, het begon al met niet eens te weten bij wie je moet melden dat je zwanger bent; de huisarts?
Nee, we moeten naar de verloskundige bellen voor een afspraak in week x. Uiteraard worden we meteen naar de gynaecoloog doorverwezen omdat ik een hoge bloeddruk heb.
Gelukkig loop ik vanwege de bloeddruk ook bij een diëtiste, zij wist me in ieder geval te vertellen wat ik wel en niet mag doen op voedingswijze en het was zij die mij vertelde over de blijkbaar nodige foliumzuur, iets wat ik anders ook absoluut niet had geweten.

Week van tevoren krijgen we te horen over de optie van het bloedonderzoek op meerdere syndromen. Via een van de vrienden die zwanger is hoorde ik over een 20-weken echo. Via een gratis aan te vragen zwangerschapsbox kwamen we erachter dat ik in week 22 de eerste vaccinatie voor de kleine kon ophalen, welke bij mij geprikt wordt.

Nog steeds hebben we geen idee wat ons echt te wachten staat en leven vrijwel van week naar week. We weten een datum wanneer de baby ongeveer zal arriveren, maar ik weet niet of ik thuis of in het ziekenhuis zal moeten bevallen door de bloeddruk, wat we moeten aanschaffen en wat een handig instrument kan zijn. Nog steeds voel ik me erg in het donker.

Moeilijke zware tijd

Ook iets waarin ik geen idee had, waren alle ongemakken die zich bij de zwangerschap zouden voordoen. Ik had wel gehoord over misselijkheid, pijnlijke borsten, zwellen van de enkels, cravings en uiteraard hormonen, maar ik had niet verwacht dat de zwangerschap mijn kinderwens op de proef zou stellen. 

De misselijkheid heb ik gelukkig nagenoeg geen last van. Ik heb nog niet over hoeven geven, en als ik me even wat misselijk voel is een Rennie een makkelijke en effectief middel. Mijn enkels zijn juist slanker geworden en ook de rest van de bekende kwaaltjes vallen mij reuze mee. Gelukkig lijken die hormonen voor mij erg op wanneer ik nog niet behandeld was voor borderline, dus heb ik heel wat handvatten om met die hormonen/stemmingen om te gaan.

Wat ze mij niet verteld hebben is dat je moe kan worden. In het eerste trimester (week 6) heb ik regelmatig op het internet gezocht naar een verklaring en heb de artsen ingeschakeld. Er is online wel te vinden dat je moe kan zijn, dat je rust moet nemen als je lichaam dat aangeeft. Zelfs een middagdutje kan wonderen doen, staat online. Van ieder om mij heen hoorde ik dat ik gewoon meer rust moest nemen en dat zij nog zoveel hebben kunnen doen tijdens de zwangerschap, zoals doorwerken met bijvoorbeeld intensief werk. Ik sliep van 20:00 tot 10:00, nam een middagdutje tussen 13:00 en 15:00 en nog steeds kon ik niet meer dan op de bank hangen en kreeg al het gevoel dat ik zou flauwvallen als ik alleen maar mijn lunch wilde maken. Ik was er doorheen, ik was op en ik wilde gewoon weer mezelf fit voelen. Net wanneer ik aan de alarmbellen getrokken heb met de melding dat ik het niet meer trok, als wolken voor de zon had ik van de een op de andere dag ineens weer energie (week 12).

Vier weken heb ik mogen genieten van een werkend lichaam. Toen kwam (in week 16) de rugpijn opzetten welke ervoor zorgde dat ik niet zonder pijn kon staan of zitten, ik kon niets meer oppakken, zelfs door de knieën gaan deed pijn. Grenzen proberen te vinden zodat ik mezelf nog wel nuttig kan maken zonder nog meer pijn ervoor terug te krijgen. Vermoeidheid kwam terug, maar meer in uren slaap. Wanneer ik tussen de 11:00 en 22:00 wakker was, voelde ik mij wakker en fris. Had alleen maar last van pijn in mijn rug. Wanneer ik een paar weken later ook een nare steek bij mijn schaambeen voelde ben ik toch weer het internet op gegaan, bekken pijn waarschijnlijk. Ik heb mijn houding aangepast op het advies en geprobeerd iets meer rust te pakken om de bekken te ontspannen, wat de rug en stekende pijn deed verlichten. Het is ondertussen het meeste van de tijd te negeren, vanaf week 20.

Maar zodra de bekkenpijn begon te verlichten kwam er een nieuwe pijn op. Een pijn die me 3 nachten van het slapen weerhield en ertoe heeft geleid dat we met redelijke spoed naar het ziekenhuis moesten. Er was angst dat de placenta aan het loslaten was, wat gelukkig vals alarm was. Wel kreeg ik te horen dat ik het rustiger aan moest doen, terwijl ik ondertussen al alleen maar het minimale in het huishouden deed om mijzelf genoeg rust te geven.

Ik voel me alleen

Mijn man wil graag helpen, maar kan dat niet. Anderen proberen te begrijpen dat deze zwangerschap mij enorm zwaar is. Helaas zijn de feiten dat ik alleen maar omringt ben door mensen die hiermee geen ervaring hebben. Die twee koppels zijn zo blij met de zwangerschap dat ze alle ongemakken van zich afschudden, wat ik compleet begrijp. 

Echter is er bij mij een enorme frustratie. Het voelt alsof mijn lichaam letterlijk kapot gemaakt wordt door de baby welke nergens last van lijkt te hebben en lekker door groeit. Dat de baby het zo goed doet geeft voor mij nog de enige kracht om door te zetten, want ik heb die sterke kinderwens nog. Ik ben pas halverwege en voel me vaak schuldig dat ik niet kan genieten van de zwangerschap. Ik probeer mijzelf te pushen energie te halen uit de momenten die zo geweldig horen te zijn, zoals het voelen schoppen van de baby. Nog maar 4 maanden doorzetten, ben benieuwd hoe die “pijnlijke bevalling” mij zal afgaan.