Thuis Alleen; De eerste weken

De eerste weken van de moederschapschap zijn een flink gevecht geweest voor me. Aan de ene kant hebben we een schattig lief (en makkelijk) kind, maar aan de andere kant is mijn leven compleet in de greep genomen en heb het gevoel gehad dat ik als persoon niet meer besta.

Ik had niet verwacht dat het mij zou overkomen, maar de postnatale depressie is mij wat te dichtbij gekomen. Gelukkig ben ik niet in dat spiraal gevallen, dankzij de hulp van een geweldig sociaal netwerk, maar in zicht was het zeker.

Het krijgen van een baby had ik overduidelijk onderschat. Ik was via tijdschriften wel verteld dat vaak de eerste weken een 3 uur cyclus zijn van voeden, verschonen en dergelijken, maar de onregelmatigheid erin zorgde toch wel voor nog meer stress.

Ik had het gevoel niet de deur uit te kunnen, want wat als hij wilde eten? Hij zit pas sinds week 3 aan de borst, tot die tijd afgekolft. Ik heb in stress gezeten omdat we een 2 uur rit aan gingen en door file’s dusdanig vertraagd waren dat we onderweg moesten zien op te warmen en voeden.

Zelfverzorging is minimaal, want wat als je net onder de douche stapt en op dat moment de baby begint te krijsen om aandacht? Slapen kun je alleen maar als de baby besluit te slapen, dus als je net als ik alleen ‘s nachts kunt slapen, moet ik geluk hebben.

Nu hebben we een makkelijke zoon en het geluk dat hij al in zijn eerste week door sliep. Maar dan komen die clusterdagen! Geen moment was hij stil, we konden hem geen seconde zonder krijsen alleen laten en hij wilde constant ‘s avonds (wanneer ik naar bed zou willen) eten.

Gelukkig allemaal overleefd. Mijn man is geweldig, ik kan altijd mensen bellen en texten als het me te veel dreigt te worden. Mijn moeder is nu elke week bij ons thuis werken zodat we even me-time kunnen nemen en ze hoopt zelfs wanneer Björn weer werkt naar 2x in de week te kunnen. Meerderen zijn speciaal voor ons langs gekomen om te ondersteunen, zowel mentaal of fysiek, en ik ben simpelweg dankbaar voor de steun.

Ik ben er nog niet, maar merk wel een beduidend herstel van mezelf en dat ik steeds makkelijker een leven kan opbouwen met Patrick erbij. De luxe van een kop koffie en ontbijt in de ochtend is op dat punt onderschat en ik ben blij dat ik ze ondertussen (meestal) weer terug heb. Net als dat ik van een gemiddelde van 4,5 uur slaap ondertussen 7 uur weet te krijgen. En vandaag heb ik zelfs 9,5 uur mogen slapen!