Thuis Alleen WEEK 24; Te vermoeid te schrijven.

Weer twee weken voorbij en toch echt weer tijd om een blogje te schrijven over hoe het met mij gaat.

Lang verhaal kort; ik ben dusdanig moe dat ik zelfs moeite heb met naar de supermarkt te gaan om boodschappen te doen. Al 2 maanden moet mijn man voor mij koken omdat ik alleen al misselijk word als ik aan eten denk, ik ben emotioneler dan wat ik ondertussen van mezelf gewend ben en ik ben aangekomen met weinig nabije vooruitzicht om af te gaan vallen.

Voor wie het nog niet geraden heeft, ik heb een parasiet in mijn buik. Ik ben zwanger.

Alle vormen van sociale media zijn en blijven we mijden, maar ik kan moeilijk een blog schrijven over de veranderingen in onze leven zonder het hierin mede te delen. Dus gelieve ook niet in de comments van Facebook erop terug te komen.

Verder zijn het wat emotionele weken geweest. Het heeft me niet bepaald geholpen dat wederom het dansen stop gezet is als Corona maatregelen. Ik merk dat ik eerder geïrriteerd raak en sneller tranen in mijn ogen heb. Ik hoop dan ook echt dat dinsdag het dansen weer kan beginnen en we zondag weer lekker naar Sittard kunnen gaan voor onze lessen.

Ik slaap erg veel tegenwoordig. Naast dat ik mijn bedtijd naar 22 uur heb vervroegt en tegenwoordig regelmatig pas half 10 mijn bed uit kom ben ik nog steeds moe. Na een half uur staan, met geluk een heel uur, word ik al draaierig, licht in mijn hoofd en zwak in mijn benen. Na de gynaecoloog gebeld te hebben, om te achterhalen of deze sterke vermoeidheid normaal is, werd me verteld dat ik ook in de middag even 2 uurtjes moet gaan liggen. Nog belangrijker, ik moet mijn gevoel van schuld weten te schudden. Schuld dat ik niet fatsoenlijk het huis schoon kan houden, niet kan koken en mijn man constant voor mij taken moet overnemen naast zijn werk.

Al 3 weken heb ik weer zitten overwegen verder te gaan aan mijn verhaal. Al een tijdje een nieuwe laptop, eentje die ten minste mijn typsnelheid kan bijhouden en nu met Corona heb ik alle tijd om te werken. Als ik toch niet zoveel op mijn benen kan staan, kan ik net zo goed zittend werk uitvoeren. Ondertussen staat het verhaal op de laptop en heb ik de voorbereidingen getroffen weer verder te gaan met schrijven (halverwege hoofdstuk 2 instappen), alleen kan ik niet te lang naar een scherm kijken zonder gedesoriënteerd te raken en ben ik nog niet begonnen met daadwerkelijk schrijven.

Hopelijk kan ik de volgende Thuis Alleen blog wat meer vooruitgang delen, dat ik eindelijk weer aan het schrijven ben, eindelijk weer mijn ontspanning en rust kan vinden, verplichtingen kan uitvoeren zonder problemen en misschien ook begonnen ben met leuke dieren haken voor de kleine. Tevens had ik nog twee weken voor mijn deadline de babykamer leeg te krijgen, dat wordt een uitdaging!